Κατά τη διάρκεια του εκρηκτικού κύκλου σχηματισμού καλδέρας, στη Νίσυρο έλαβαν χώρα δύο σημαντικά και βίαια εκρηκτικά γεγονότα Πλίνιου Τύπου.
Μεταξύ αυτών των γεγονότων, υπήρξε μια πρώτη καλδέρα που σχηματίστηκε μετά την πρώτη έκρηξη, ακολουθούμενη από την έκχυση τουλάχιστον τριών μεγάλων ροών ρυολιθικής λάβας με πάχος έως 150 m και συνολικό όγκο μεγαλύτερο από 1 κυβικό χιλιόμετρο. Αυτό το είδος λάβας είναι χαρακτηριστικό στο ότι έχει υψηλή περιεκτικότητα σε διοξείδιο του πυριτίου και υψηλό ιξώδες, πράγμα που σημαίνει ότι ρέει στην επιφάνεια σα χοντρό, παχύρρευστο υγρό, με σχετικά αργό ρυθμό ταχύτητας. Τα μάγματα που παράγουν αυτή τη λάβα διαθέτουν επίσης υψηλή περιεκτικότητα αερίων, δίνοντας έτσι βίαιες εκρήξεις που συνοδεύονται από πυροκλαστικές ροές και αποθέσεις τόφφων, σα τις εκρήξεις που δημιουργούν καλδέρες.
Κατά τη διάρκεια της έκχυσης αυτών των λαβών, ένας λαιμός λάβας στα σημερινά Παρλέτια σχηματίστηκε μαζί με δόμους (ή θόλους) που αποτέλεσαν το ανατολικό χείλος της πρώτης καλδέρας. Ο λαιμός σχηματίζει το λόφο Παρλετίων που χρησιμοποιήθηκε ως ένα από τα μεσαιωνικά κάστρα της Νισύρου, όπου υπάρχουν κάποια απομεινάρια και δεξαμενές νερού. Ως αποτέλεσμα, αυτός ο γεωτόπος δεν αποτελείται μόνο από ένα σημαντικό ηφαιστειολογικό σχηματισμό, αλλά καταδεικνύει επίσης τη σύνδεση μεταξύ γεωλογικής και πολιτιστικής κληρονομιάς, που καθιστούν τη Νίσυρο ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα Παγκόσμιου Γεωπάρκου UNESCO.